Ktoś, kto czuwał nad „laryngologiczną” stroną filmu „Spadająca gwiazda”, z nawiązką dopełnił swojego obowiązku, ratując od wygwizdania pseudowartości „wzrokowe” 3

Georges zakrada się do domu Borisa. Włamywacz ma sobie tylko sobie znane przesłanki do porachunków z potencjalną ofiarą. Georges wymierza lufę rewolweru w czoło śpiącego, ale ekscytując się zanadto wyrokiem, sam pada zmorzony apopleksją. Ostatkiem sił wzywa na miejsce niespełnionego przestępstwa pogotowie. Pod dom na sygnale zajeżdża karetka. Do pokoju wbiega sanitariusz, który pakuje na nosze poszkodowanego. Niestety, ratownik nie ma do asysty innego partnera. Zaiste trudno udźwignąć nosze w pojedynkę. Egzekucja wpisuje się w cały ciąg mniej lub bardziej celowo niezbornych scen upchanych w nurt chaotycznej opowieści. Boris posiada mroczną przeszłość. Z niedomówień wynika, że był terrorystą i jest poszukiwany przez policję. Sam jednak sprawia wrażenie osoby przede wszystkim niezorganizowanej. Być może ten brak wewnętrznych mechanizmów dyscyplinujących powoduje, iż nagle stał się kimś napiętnowanym.

W tytułowej Spadającej gwieździe krzyżują się losy bohaterów zgoła niespójnej historii. Kayoko szuka zastępcy do prowadzenia bufetu. Sama sprawia wrażenie osoby rozdygotanej emocjonalnie. „Boris, mam syndrom limski. Jest odwrotny niż sztokholmski. „A on?” – dopytuje rozmówca o partnera Kayoko. „Sztokholmski, ale nie wie o tym, bo śpi” – odpowiada kobieta. Cały dialog mógłby się wpisać w zrozumiały i czytelny kontekst. Pod jednym wszelako warunkiem: gdyby taki istniał. Knajpa Spadająca gwiazda zaprasza za swój blat freaków oraz wariatów, oferując im w zamian wysoki stołek i niezbyt przewidywalne towarzystwo. Tu należą do dobrego tonu rozmaite syndromy. I limski, i sztokholmski. Gdy się wydarzą – należy je przyjąć ze zrozumieniem. Przyczyn nie trzeba się doszukiwać z przesadną gorliwością.

„Chaplin, Keaton i Tati byliby dumni” – wypisali na plakacie producenci awizujący nowy film satyrycznego duetu Fiona Gordon/Dominique Abel. Para próbowała swoich sił już uprzednio. Odwołując się do uznanych w komedii renomowanych klasyków, współcześni rozśmieszacze ambicjonalnie wybiegli daleko przed szereg. Gagi autorów Spadającej gwiazdy tuzom slapsticku nie wydarzyłyby się nawet na próbie generalnej przed ich występami. Tu ostentacyjnie dominują. „Czego szukasz?” – pyta pochyloną nad rabatkami Fionę zatroskany Homer. „Męża!” – wypala bez zastanowienia kobieta. Spadająca gwiazda to niczym nieuzasadniona fanaberia niespełnionego i zgorzkniałego duetu scenicznego. Jego przedstawiciele doszli do wniosku, że skoro z ich występów scenicznych widzowie mogą gremialnie wyjść podczas spektaklu, to w trakcie emisji filmowej, uprzednio zapłaciwszy za bilet, większą w tym względzie wykażą wstrzemięźliwość.

Film Spadająca gwiazda stanowi zaskakujący dysonans w sporze pomiędzy totalnym krytykiem a niepoprawnym entuzjastą. Ten pierwszy zmiażdży pełny nonsensów kaprys, w którym aktorzy bez żadnego dania racji notorycznie skaczą, przewracają się, wygadują głupstwa. Apologeta zwróci uwagę na znakomite tło muzyczne filmu, łatwo wpadające w ucho misterne wokalizy, zapamiętywalne motywy melodyjne. Ktoś, kto czuwał nad „laryngologiczną” stroną filmu Spadająca gwiazda, z nawiązką dopełnił swojego obowiązku, ratując od wygwizdania pseudo wartości „wzrokowe”. Tylko czy w tym sporze uda się dowieść, że w dziele cokolwiek wizualnym o zaletach natury ogólnej musi przesądzać muzyka?